Het betalen gebeurde bij slagerij Kwak zoals gebruikelijk bij de aankoop. Soms kwam het echter voor dat de klant in kwestie de portemonnee vergeten was of te weinig geld bij zich had. Bij vaste klanten maakte mijn vader daar nooit zo’n probleem van, maar bij wat minder vaste bezoekers was hij heel consequent. Dan werd de ‘schuld’ op ‘de lat geschreven’. Iets wat vroeger bij wel meer bedrijven heel gebruikelijk was. Het betekende dat de naam van de klant met potlood op een opvallende plaats in de winkel op de gekalkte muur werd geschreven, met daarachter het bedrag dat de persoon in kwestie schuldig was. Bij ons was dat naast de telefoon. Zo kon iedereen zien wat je nog aan slager Kwak moest betalen en dat werd door de meeste mensen niet echt als prettig ervaren. Daarom werd meestal zo snel mogelijk betaald. De schuld werd vervolgens uitgeveegd met een natte lap. Wel werd de muur een paar keer per jaar gewit, want het moest allemaal wel netjes blijven.
