Het is tegenwoordig zo dat kinderen steeds minder buiten zijn. Playstations, wii's, online gamen of what's appen is het nu. Je ontkomt er niet aan. Technologie is ook iets moois, maar het maakt mensen lui! Buiten zijn in de frisse lucht is iets van vroeger, toen je vriendjes ongeduldig stonden te wachten voor de poort tot je klaar was met eten, zodat je weer naar buiten kon! Nu stuur je een what's app of je komt, ja of nee. Stoeprandje of buiskruitje is iets wat nu echt in het verleden thuishoort.
Ik besluit mij aan te melden op de website van de Nationale Buitenspeeldag en meld mij aan als organisator voor mijn wijk! Vol ongeduld wacht ik op mijn promotiepakket, waar flyers in zullen zitten en slingers en balonnen om het die dag leuk aan te kleden. Als mijn pakket binnenkomt, vul ik de flyers in en ga met een flinke dosis goede moed naar het winkelcentrum om te gaan flyeren! Als ik binnenstap bij de textielwinkel, vraag ik beleefd of ik deze flyer op mag plakken en probeer tegelijk een donatie los te peuteren, zoals een zak koekjes of een fles limonade. Ze kijkt me aan en zegt: " ja mevrouw, daar doen wij niet aan!", terwijl haar telefoon piept en ze gelijk naar haar telefoon grijpt en haar what's app nakijkt. "Dat is prima hoor, in ieder geval bedankt voor uw tijd", zeg ik tegen haar. Zonder een woord terug te krijgen loopt ze met haar hoofd naar beneden. En blijkbaar weet ze de weg blindelings, want ook maar zonder even omhoog te kijken loopt ze naar haar plaats van bestemming, nog altijd tikkend op haar telefoon. Blijkbaar is barmhartigheid ook iets van vroeger!
Sommige winkels namen de flyer wel aan, maar uiteindelijk werd hij niet opgehangen. De moed maakte plaats voor teleurstelling. Blijkbaar probeer ik iets onmogelijks te doen, althans zo voelt het. Ik plaats herhaaldelijke oproepen op mijn Facebook,en zowaar stromen de reacties binnen!
Natuurlijk! Iedereen zit binnen achter de computer, hier moet je zijn, Bren! Hier moet ik me laten horen, in plaats van winkels af te gaan. Onzin! Met mensen praten, oog in oog, heeft geen enkele zin, je bereikt er niks mee!
Ik besluit online te kijken of er nog meer mensen meedoen aan deze leuke actie, die niet zo bekend is, ondanks dat de actie gesteund wordt door Jantje Beton, Veilig Verkeer Nederland en nog vele anderen belangvolle organisaties! En jawel, vele provincies doen mee, wijken hebben metershoge springkussens, klimmuren en zelfs een complete ijscokar! Zachtjes laat ik mijn hoofd op mijn laptop vallen en het huilen staat me nader dan het lachen! Ben ik dan de enige die zo afwijkt? Of zijn alle anderen zo afwijkend van mijn gedachten over buitenspelen? Want Brenda heeft geen metershoge spingkussens besteld en geen charmante Italiaan die Italiaanse schepijsjes maakt! Nee, ik heb stoepkrijt van 99 cent, ik heb hoelahoeps, dubbellikkers ijsjes die ik tussendoor uit de vriezer moet halen!
Gespannen zit ik op het bankje, naast mij staan 3 colaflessen, gevuld met aanmaaklimonade, plastic bekertjes, een pak droge koekjes en een zak spekjes. Het is niet veel, maar het is met een goed hart! "Als er maar iemand komt! Als er maar iemand komt!" spookt het in mijn hoofd. In de verte zie ik de eerste mama met haar zoon! De vlaggetjes beginnen spontaan te wapperen en mijn hartje maakt een vreugdesprongetje! En er volgen er meer en meer, er worden mooie creaties gemaakt met het stoepkrijt, er wordt gevoetbald en gebadmintond, er worden bellen geblazen en er wordt tikkertje gedaan! Kinderen rennen en hebben plezier. En ze kunnen een eigengemaakte armband maken en mee naar huis nemen. Er zou geen Nationale Buitenspeeldag moeten zijn, dit moet elke dag kunnen.De kinderen hebben genoten van de kleine dingen en ook geleerd dat je ook met kleine dingen heel veel plezier kan hebben!
https://www.eenwagenvolverhalen.nl/Evenementen/nationale-buitenspeeldag.html#sigProId881f0d7512
