De engel
Een stille donkere schaapskooi, met gerond rieten dak. Een kooi die zelf in rust bestaat en verlaten ligt aan de oude beukenlaan. Heel knus woont in dit onderkomen een kudde zandschapen. Veluwse heideschapen die zijn toegerust om te leven op arme schrale gronden. Dag en nacht onder de zorgende handen van een herder. Een man met hart voor dieren en veld, lucht en lanen. Een gebeuren dat zich voltrekt voorbij de rand van de samenleving. Hier bestaat het verschijnsel van haast niet. Hier leeft de grootsheid van de eenvoud. Verborgen geluk.
Vanaf mijn eerste kennismaken met herder en kudde – ik zat nog op school – verstond ik dat er een andere manier was van bestaan. Boeiend en louter en dicht bij de grond. Toen ik een eigen kudde kon krijgen werd een diep verlangen vervuld. Ik zette me in, probeerde bekwaam en vaardig te worden en haalde een vakdiploma in de schapenhouderij. En ik werkte voor de kudde met alles wat daarbij hoort. Van hooien tot scheren, hoefkappen en lammerentijd, uitmesten en ontwormen. Altijd was ik op het veld, bij droogte en weken van aanhoudende regen. Ik trotseerde de koude oostenwind en ging met de kudde schuil in uren van dichte mist. Onzichtbaar en zonder andere wereld.
Die dag stond de oude barometer op een vriendelijke stand. Tussen veranderlijk en mooi weer. De schapen zagen er tevreden uit toen ik ze vanuit de kooi leidde naar de Valenberg. Een wandeling die in een half uurtje goed is te doen. Voor de Valenberg is het landschap licht en open en goed te overzien tot aan de Imbosch. Maar terwijl we de weg afdaalden leek het licht af te nemen. Een koude wind stak op met felle rukken. Donkerblauwe wolken hingen boven het veld en het begon te hagelen. Zo hard en bar dat de heide ineens een vreemde kudde kreeg van duizend witte vlakken. Ik kon niet goed naar voren kijken, maar wat was daar op de weg? Een witte gestalte, groter dan een man. Ik schrok en stond op scherp om waar te nemen wat zich hier voltrok.
Helder hoorde ik van binnen een warme stem. “Ik weet van jouw grote inzet, Sjoerd. Dat je hard werkt voor de kudde. Ik weet van je ijver in de lammerentijd en hoe bang je bent dat het fout zal gaan met een van de dieren. Wees niet bang, ik kom je niet veroordelen. Maar wel heb ik nog een korte vraag voor je. Houd je van je schapen?” Toen zweeg de stem en de witte gestalte was weer verdwenen. Ik was alleen op het veld.
Het zweet gutste van mijn voorhoofd, mijn hemd was doorweekt en mijn benen trilden. Daarom ging ik zitten op de natte grond. In mijn hart klonken voortdurend de witte woorden “Houd je van je schapen?” .
De foto is gemaakt door fotograaf Bram Jonker.
.jpg)
