Mien land
Wiet weg stond ik in vremde landen
an heldere rusteloze bekken
de schoonheid van deepblauwe meren
heb ik met verwondering bekekken
Maor mien land, is het land waor het water
’n betjen troebel, kleurloos hos grauw
de mergen weer inluujdt met koeien
die daor naeven graost in de dauw
Mien land is het land van de vlakte
waor ’t water kalm an zien gang geet
waor langs de kante op de oever
nog zo’n olden knoestigen wilg steet
Een land met böskes en weides
die zo gelpe en gruun liekt
dat de wilde ganzen met tröppe
gretig langs de waterkante neerstriekt
Mien land is het land naost de Iessel
elk jaor kom ik hier weer terugge
mien harte licht stillekes steeds op
daor gunter baovenop de brugge
Oh land, met oew lachjes en tröne
nooit veule ik mien meer tevraene
as da-k nao zo’n ende getrekte
weer aover den brugge mag waene!
