De familievete in een klein Achterhoeks dorp.
We hebben er allemaal wel eens van gehoord: een familievete in een dorp. Dat is natuurlijk niet zo leuk, en als je later eens een van de namen per ongeluk laat vallen, word je meteen heel agressief aangekeken. Ikzelf kom hier niet “weg”, ik kom uit het Westen van ons land. Mijn grootvader kwam uit Zutphen, een schitterende stad aan de IJssel. Weet u, als ik nog wel eens daar in het Westen geweest ben en in neem de trein van Apeldoorn naar Zutphen, dan krijg ik kippenvel. De “skyline” met grote witte huizen, intrigeren mij op een dusdanige manier, dat ik het gevoel heb weer thuis te zijn.
Samen met mijn ouders ben ik terecht gekomen in Neede, een leuk dorp tussen Eibergen en Haaksbergen. Het beviel me goed. De buren waren heel aardig en met de dochter werd ik vriendin. Ze hadden honden, waarvan een Duitse herder. We gingen altijd, iedere avond een eindje met de hond wandelen. Vlakbij ons huis was een dierentuin. Daarachter liep je langs een boerderijtje (heel klein) en daarnaast stond een kasteel, met een gracht er omheen. De periode waarin ik dit verhaal schrijf, speelt zich af in de twintigste eeuw.
Het kasteel had de naam: “Huize De Kamp”. Er was in de tijd dat het gebouwd was, een vete ontstaan tussen twee familieleden. Ze hadden beiden de rechten opgeëist van het bouwwerk. Ik heb u al verteld over het kleine boerderijtje. Daar woonde vroeger, naar overlevering, een heks, samen met haar katten en kraaien. Op een dag kwam er iemand langs lopen, die een nogal vreemde geur rook. De heks was bezig een brouwsel te maken. Ze had een heel mooi plannetje bedacht. En even later kwam dat uit. De kraai begon te schreeuwen en op die manier riep hij de heks. Deze ging met haar bezemsteel naar boven en inderdaad: ze zag dat de baron het kasteel verliet. Zo te zien was er niemand meer in huis, dus ze pakte de kraai onder haar arm, het brouwsel stevig in haar handen en even later zweefden ze door het Needse luchtruim, op weg van de boerderij naar het dak van het kasteel. Gelukkig: er stond nog een luik open, en daar gingen ze door naar binnen. Nu werd ook meteen de naam van het dorp duidelijk: er waren op zolder veel vleermuizen die ondersteboven hingen aan de balken. De heks zette haar bezemsteel netjes neer en liet de kraai los. De kraai, Gerrit, nam wat van het brouwsel en werd meteen agressief. Plotseling hoorde de heks het geratel van de koets op de kleien en het hek ging open. De baron kwam binnen en raakte helemaal overstuur. Wie had zijn mooie huis zo vernield? Hij verdacht meteen de heks, maar hij had natuurlijk geen bewijs.
Zo, op deze manier bleef de vete bestaan, maar helaas heeft de heks toch het onderspit moeten delven. Het kasteel is nu een Huis geworden en de boerderij is gesloopt. De sloper kreeg op een gegeven moment de schrik van zijn leven. Toen hij naar de zolder ging om het dak te vernieuwen, hing daar een hele uitgedroogde kraai. Anders zou je zeggen: “Dat is het levende bewijs”, maar in dit geval niet. Wie in deze tijd nog eens de hond uitlaat en langs het kleine boerderijtje loopt, moet niet denken dat hij of zij gedronken heeft, maar als je je goed concentreert, is er achter op het erf nog het schrille geluid te horen van de heks.
Margreet Boot
Neede.
