‘nDrom | de eerste zaterdag van juli | theatrale wandeling over de landgoederen Nibbelink en Idink op Sinderen
Muziekkoepel De Bettekamp
Op de eerste zaterdag in 1998, als Oranje tegen Argentinië voetbalt neemt het Erbarmen Festival, onder het motto ‘Candlelight’ afscheid van muziekkoepel De Bettekamp. Het Varsseveldse openluchttheater viel ten prooi aan andere inzichten betreffende de ruimtelijke ordening van het dorp.
Witte kaarsen met oranjekoortsige vlammen camoufleerden het door kretologie verpauperde muziekpodium. "Candlelight, dat is de gewone mensen blues voor bij de Centrale Verwarming", ... de presentator opent het festival. Het weer is huilerig, wolken laten af en toe een traan. Het programma verloopt ondanks de druilerigheid druistig. Om op de buis nog iets van de Guus-gekte mee te krijgen ruimen de bestuursleden na de laatste tonen als koele kikkers, gelijk een militaire operatie, het festivalterrein in een mum van tijd op. Al de moeite wordt beloond. Oranje wint dankzij Bergkampjuweel. Maar dit terzijde.
'nDrom
Als onderhandelingen met de gemeente voor een nieuwe muziekkoepel op het evenemententerrein bij de sporthal of zonneweide van het zwembad nog niets opgeleverd heeft, en plannen voor een cultuurpark tussen sporthal en museumboerderij het Hofshuus op de lange baan worden geschoven herinnert de voorzitter van de Stichting Eeuwig Erbarmen zich een festival Down Under toen hij daar die zomer rondreisde. In Perth, the most remote city in the world, Achterhoekser kan het niet, in het Kings Park, om precies te zijn, maakte hij een picknick mee met allerlei spontane theateractiviteiten. Het achttien jaar oude Erbarmen festival (aanvankelijk zes jaar lang op de eerste zaterdag van september, twee weken na het Varsseveldse Volksfeest) wordt in 1999 al vergaderend herboren. ‘nDrom heet de boreling. Men laat zich vrijwillig verbannen, gelijk de hagenpredikers van weleer.
Terug naar af; een wandeling over de landgoederen Nibbelink en Idink op Sinderen, met onderweg poëtische, muzikale en theatrale verrassingen. Het weer was de 10e juli 1999 schitterend, de wind fluisterde door de bladeren over nieuwe beloftes. Op een open plek dromden aan het eind van het nieuwe festival ruim tweehonderd wandelaars bij elkaar.
Op de tonen van weemoedige accordeonklanken, voortgebracht door Wilma Paalman en Marcel van der Schot, vleit de drom mensen zich op het gras. Het publiek laat zich meeslepen als Wilma haar zang begeleidt door een cello en ‘La Duraya’ inzet. Een wonderlijke muzikale taal schalt door het bos. Slavische sentimenten klinken erin door. Een taal die niemand verstaat, maar iedereen begrijpt. Het publiek luistert muisstil toe. Een wonder geschiedt, het woud raakt betoverd. Sinderen zindert. Een nieuwe traditie is daar. Sindsdien op de eerste zaterdag van juli vanaf twaalf uur vindt ‘nDrom plaats. Aanvangs- en sluitingstijden willen wel eens fluctueren. Houd de lokale aankondigingen in de gaten.
Maar sstttttt vertel het niet verder. Teveel wandelaars tegelijk doet het bos niet goed. Horden kan ‘nDrom niet aan.
