Al in 1378 gaf Willem Hertog van Gelre veiligheid aan de stad Elburg en de omliggende buurtschappen waar onder Audenbroek. (later Oldebroek).
Dat betekent dat Oldebroek al vele eeuwen bestaat. Één van de oudste bewoningen lag aan de oost. kant van Oldebroek richting Heerde. Die woningen bestonden uit plaggenhutten en daarin woonden mens en dier. Bij die plaggenhutten stond één grote hut. In die hut woonde de reus Wolbert . Die naam kreeg hij omdat hij geboren was op de Woldberg. Wolbert woonde daar met zijn vrouw en was een vriendelijke man. De overige bewoners waren blij met de reus, want hij was niet alleen groot maar ook sterk en dat kwam natuurlijk goed van pas bij het bouwen van een hut of een nieuwe veestal. Wolbert haalde de bomen uit het bos en trok de kar met heideplaggen.
Maar zei Joost van den Vondel niet: “Er is geen ding zo goed en klaar, of het hapert wel eens hier of daar.“ Zo was het ook bij Wolbert. Naast al zijn goede eigenschappen had hij in ieder geval één slechte: hij had er een hekel aan om zich te wassen en schone kleren aan te trekken. Zijn vrouw vond dat natuurlijk niet zo prettig maar Wolbert trok zich daar niets van aan. Hij zei “Vrouw je weet dat ik mij helemaal heb gewassen toen ik met je getrouwd ben zelfs mijn voeten maar dat doe ik niet weer.“ En wat de vrouw ook probeerde, Wolbert was niet op andere gedachten te brengen.
Intussen was ook zijn broek helemaal versleten. De vrouw van Wolbert had een nieuwe broek gemaakt maar Wolbert was niet van plan die aan te doen. Ten einde raad ging ze met de nieuwe broek naar haar moeder en vroeg haar om raad. Die woonde in de buurt van Veessen. Moeders weten immers overal raad op.
Bij thuiskomst vroeg Wolbert “Hoe was het bij je moeder?“ ”Goed hoor“, zei ze, “en ze heeft nog iets voor je meegegeven.“ Uit haar tas pakte ze een fles met iets te drinken. Wolbert proefde ervan en vond het lekker. De hele fles dronk hij leeg en daarna was hij nogal slaperig en na een poosje snurkte hij.
Zijn vrouw riep een paar buurvrouwen en samen trokken ze hem de oude broek uit, ze maakten een vuurtje en de broek werd verbrand En toen werd Wolbert wakker “Waar is mijn broek?“ vroeg hij. “Die heb ik verbrand en een nieuwe ligt bij mijn moeder“ zei zijn vrouw.
Eerst wilde Wolbert niet maar na een poosje ging hij toch maar op stap om de broek te halen. Op zijn klompen liep hij richting Heerde. In die tijd was de A28 en de spoorlijn er nog niet en tot aan Heerde was het nog één grote zandvlakte. Na een poosje kreeg Wolbert zand in de klompen. Hij schudde dat er uit en nu kun je nog zien waar dat was. Als je van Wezep naar Heerde rijd zie je links en rechts allemaal heuveltjes in het landschap en daar heeft Wolbert de klompen uitgeschud. Op één plek had hij de beide klompen vol zand en ook dat is nog goed te zien, daar is de Wezeperberg .
Dicht bij Veessen vond hij de nieuwe broek daar ligt nu nog de plek Nijbroek. Toen Wolbert thuis kwam kon hij z’n draai niet vinden. Hij riep maar: “Och mien olde broek mien olde broek”
Later is Wolbert verhuisd naar Duitsland. Daar woonde ook de familie van Wolbert. De hutbewoners konden Wolbert niet vergeten en als dank voor alles wat hij gedaan had noemden zij ons dorp Oldebroek
