Weidse heerlijkheid
In de weide stoat de jonge koetjes
en die kalme koej’nsnoetjes
scheert ’t gres zo van ’t veld.
Dan verzet der een zien veute,
en den stat kwispelt zo zeute,
as un vliege ziene rugge kwelt.
Eentje dartelt langs de puste,
zonder zurgen en zonder ruste,
joa, dat koetjen het plezier.
Dan steete ensklaps bie mien stille,
asof hie vrug, wat of ik wille,
asof hie vrug, wat doet ie hier?
En kiek, doar bie dat holt’n hekk’n,
ligt twee mooie zwart gevlekk’n,
in de zunne, zo tevraene.
Bunt der hoger heerlijkheid’n
dan zo te ligg’n met oew beid’n,
zo in ruste kauwend waene?
