Ik ben geboren in 1944, in een gezin van negen kinderen, ik was nummero zeven. We woonden aan de rand van Apeldoorn. Nu ben ik 70 jaar.
Vlak na de oorlog ging ik mee de bossen in om dennenappels te rapen. (In de oorlog zullen er ook wel dennenappels geraapt zijn maar dat weet ik natuurlijk niet.) Wij gingen met een oudere broer mee die in de vorstverlet zat. Dit was om de kachel te stoken (ik voelde me net Grietje van Hans en Grietje). We hadden toen nog geen lange broeken, alleen rokken en lange kousen dus dat was best koud!
Toen ik op de lagere school zat, raapte op weg naar school eikels van de Amerikaanse eiken. Aan de Arnhemseweg. We kregen daar 2 cent per kilo voor, die eikels werden gebruik om de wilde zwijnen te voeren.
Ook gingen we naar de bossen, in de maand juni juli om bosbessen te plukken. We kregen zelfs vrij van school in de hogere klassen. We trokken oude kleren aan en gingen dan op pad. Het was best nog wel ver fietsen, maar we waren met een heel stel en dat was best gezellig.
We moesten eerst voor onze moeder plukken Die weckten dan een tiental 2-liter flessen, voor als er iemand buikloop kreeg en voor in de bowl. Als mama er genoeg had mochten we ze verkopen. We wilde ze wel eerst verkopen , maar daar kwam niets van in omdat uit ervaring wijs geworden er later niets voor mama geplukt zou worden. Als we een goede prijs kregen ,kregen we een gulden per kilo.
Een van de oudsten droeg een mandje of emmer, de andere hadden een jampot en als die vol was, was dat een kwart kilo en werd die in de mand of emmer gedaan en werd het later verrekend. En als we naar huis moesten we keken dan naar de stand van de zon, want horloges hadden we nog niet. Dan naar huis, en dan maar hopen dat je niet viel met de mand bosbessen. Want in het Spelderhold moesten we vaak door mulzand rijden en dan heuvel op en heuvel af. Als we vielen met de emmer bosbessen konden we ze niet meer verkopen, want dan zat er allemaal zand en dennennaalden tussen.
Als we de hele dag weg gingen kregen we brood van onze moeder mee. Een keer had ik brood met spek er op. Een buurjongen, wilde mijn brood graag hebben en het ruilen met zijn brood. Maar ik wilde mijn brood zelf hebben want het was voor mij ook een traktatie. Op een gegeven moment kwam deze jongen naar ons toe gerend en zei dat een zwijn mijn brood had opgegeten. Maar ik denk dat hij het wilde zwijn was.
Het was heerlijk zo de hele dag buiten, en van teken hadden wij nog niet gehoord en volgens mij waren die er ook niet. Wel hadden we wel last van wespen nesten. Ook het geld wat we er mee verdienden was een rijkdom dat werd gebruikt voor het maken van het schoolreisje. En een keer ging het schoolreisje ook niet door i.v.m. de kinderverlamming epidemie.
In de herfst gingen we cantharellen plukken, dat was wat dichter bij huis en ze groeiden meestal onder struiken en blad. Deze worden ook wel hanenkammen genoemd, Ze kwamen net uit de grond, en dan zag je van die kleine oranje spelden knopjes. Je zei het niet tegen diegene die bij je was, maar ging zelf een paar dagen later er heen om ze te oogsten. Want cantharellen brachten wel meer op, namelijk 1 gulden per ons.
Wij waren daar vaak bezig en dan kwamen er wel eens vakantiegangers en die mensen vroegen dan wat wij aan het doen waren .Dat vonden wij een stommen vraag. En dan vroegen ze ook nog of we wel wisten of het géén vergiftige paddenstoelen waren Nu dat wist je toch. Ik vond die stadse mensen maar wat dom. Net zoals er mensen zeiden dat de bossen saai waren ,want alle bomen waren het zelfde (hoe dom).
