De verdwaalde schoolmeester van Kootwijk
Het gaat in verhalen hier uit de streek al snel over roofridders, witte wieven, de duvel zelve, kastelen en kloosters die bij nacht en ontij verschijnen en verdwijnen. Maar zeg eens eerlijk… wie van u heeft ooit zoiets meegemaakt? …Precies! Het zijn vaak alledaagse dingen, die net even anders gaan dan anders en zo een avontuur worden!
Zo was er eens, lang geleden,in Kootwijk een schoolmeester. Een school-meester met een paar bijzonder goeie oren. En dan heb ik het er niet over hoe ze er uit zagen; nee deze schoolmeester had een zeer scherp gehoor. Hij kon aan het krassen van een kroontjespen horen of een leerling achterin de klas een spelfout maakte in een dictee!
Deze schoolmeester nu besloot op een dag op bezoek te gaan bij zijn oude dominee, die verhuisd was naar Nijkerk. En waarom die verhuisd was, is een ander verhaal voor een andere tijd. Nog geen auto’s,geen fiets, de schoolmeester had geen paard, dus lopen. “20 km heen, 20 km terug, paar uur op viste..” Als hij stevig doorstapte zou hij voor donker weer thuis zijn.
De dag begon helder,maar plots stak er een mist op. Niks aan de hand verder, zoals gezegd.. alledaagse dingen. Maar het zorgde er wel voor dat onze schoolmeester van het karrenspoor af raakte. Hij had het niet meteen in de gaten; de grillen van het Kootwijkerzand. Alles lijkt op elkaar. Maar toen het spoorlijntje van Stroe maar niet in het zicht kwam en hij de stoomfluit van de trein maar niet hoorde; toen werd onze schoolmeester onrustig. “ Rechtdoor, stevige pas”. En daar ging hij.
Luisterde of hij ergens bij een boerderij een hond hoorde blaffen, toch de stoomfluit? Niets. Hij liep en hij liep. Alles leek op elkaar! Uren gingen voorbij, nergens een aanknopingspunt, nergens een geluid dat hem de weg kon wijzen naar veilig onderdak. De middag was nu op zijn eind.
Plots hoorde hij, boven het bonzen van zijn hart uit, het kraaien van een haan! Die kant op! En daar ging onze schoolmeester. Dan stond hij weer stil, luisterde naar het kraaien van de haan, en hij liep en hij luisterde, luisterde en liep en eindelijk, eindelijk doemde in de verte een huis op. Zijn eigen huis! Opgelucht strompelde de schoolmeester van Kootwijk naar binnen. Wie denkt zonder pad rechtdoor te kunnen lopen, vergist zich. Die les had de schoolmeester die dag geleerd.
En of dit verhaal echt is gebeurd? Geen haan die daar naar kraait!
Bekijk het fragment uit de tv-uitzending over dit verhaal
